Adre - Myfanwy Fenwick

Myfanwy ydy awdur y dydd, stori drist am gariad a chyfeillgarwch

Adre

Pwyso eu cerydd arnom wnaeth y poteli Merlot gweigion wrth i’r nos bilio’i gnawd i olau dydd.Taflodd Mags wen chwil arnaf ac anelu’n sigledig tuag at y gegin. Ail-ymddangosodd gyda bocs wasgod goch-wyn cyfarwydd yn dynn yn ei llaw a’r gair Marlboro wedi serio ar ei glawr. 

“Ffycs sec Mags, ni fod i roi lan”

“Jest un?”

Tu fas, o’i phlyg dadrwymodd dau goesyn hir-frown uwch y llechi gleision cyn i awel chwerw’r bore grino’i thraed i’w chwrcwd. Crogodd y sigaret o’i cheg yn ganiatad i oerfel y wawr gymell y mwg i’w ddwrn.

“I ble ti’n meddwl ma’n mynd El?

“Be y smoc?”

“Nage”

“Be te Gandhi?”

“Bywyd.” 

Rhewais yn f’ansicrwydd gan wylio’i llygaid yn pellhau. 

“Dwi’m bo”

“Swn ni’n licio bod fel Tada”

“Sut ni?”

“Ma fe’n credu yndife, neis cal rhwbeth i gredu”

Nodiais 

“Fi’m yn gwbod am gredu ond dwi’n gwbod be sen ni’n licio credu”

“Be ni?”

“Bod e fel mynd gytre.”

Tynnodd lais geiriau i’r gwagle, gan fy nygyd i’r arwyneb.“Miss Morris? Chi’n iawn?” gwenodd y nyrs benfelen yn garedig gan ostwng i’w chwrcwd. “Fi’n fine.” Teimlais fy mherfedd yn codi wrth weld Mags yn ei hosgo. “Sori, fi’n fine diolch” a hynny’n ddigon iddi sythodd a cherdded mas. 

A’r hen gadair yn cocsio mud-boen drwyddaf taflais olwg ar y gwely cyn codi. Roedd rhyw flerwch clinigol yn drech arn0, a gwifre’n llifo i mewn gan drosi Mags yn blwg o gig a gwaed. Un bler ydi hi, a nicyrs budron a sane’n bla ar ei gwely’n feunyddiol, ond blerwch byw sydd arni, nid blerwch fel hyn, nid y botes anaturiol yma. Wrth gamu allan a chau’r lleni fe’i deimlais, y dicter, tinc cyntaf f’annatod. Be ddiawl o’n ni’n feddwl?

“Eli?” Dwi ddim am edrych lan, sdim awydd, dim chwant nag angen, mae defnydd brown y siwt yn anwesu llawr y sbyty a’r sgidie’n rhy sgleiniog i’r fath achlysur. Daw’r nyrs yn ei hol gan ofyn am enw, Ellis Dafis yw’r cynnig “y gwr i fod.” Caiff y cynnig ei derbyn a’r lleni yn ei tro ei agor. Rho’r nyrs wen fach drist, mae fel clocwaith.

“Ddim ti odd e, nage?” Ma fe’n syllu’n daer, ei eiriau’n mygu’r aer yn fwll. Dwi ddim am ateb, ddim am edrych i’w lygad. “Eli, fi jyst methu deall...odd hi’n hapus.” Dwi’n brysur ymadael. Yn lid ar f’ansicrwydd teimlaf y gwylltni’n dychwelyd wrth i’r Uned Critical Care bellhau, a’r coridorau doddi’n un.

Llithraf yr allwedd i’r twll a’i droi, clywaf y clo a chofio na fu imi gloi’r drws. Ni fu imi ddiffodd gole chwaith, doedd fiw imi, ro’n ni’n dwy yn dod nol, yn doeddwn? Yn ei le priodol odd popeth, y blanced wysg ei batrwm ar lawr a’r gwydre’n dal i waedu’r un gwin rhad y buon yfed echddoe. Roedd minlliw pinc Mags yn dal i fod ar un ohonynt, codais y gwydr wrth ei fon a’i wthio i’m gwefusau cyn atal fy hun, roedd y gwin yn chwerw.

“Fi methu credu ‘ny”

“Onest tw god Els...ma’n wir” Siglodd ei llaw a rhyw gryndod ar ei phedwaredd bys.

Suddais ym mhellach i mewn i gol yr hen soffa ledr a’ng nghalon yn pwyso’n drwm ar fy stumog.

“Pryd ddigwyddodd e?”

“Heddi”

“A be ddedes di”

“Be ti’n meddwl ddedis i” atebodd gan daflu’r clustog arna’i, gwen ledu ei wep.

Yng nghefn y cwpwrdd oeddyn nhw, tu ol y powdr siocled poeth, dim ond dau oedd ar ol. Rhegais wrth gofio nad odd da fi daniwr. Wedi hidlo drwy fynydd o’i dillad yn y gobaith y byddai siaced neu bar o jins yn datgelu un, ffindes i fe, rhyw hen daniwr pinc, ond ddaeth fflam iddi ddim.Ymbalfalais yn ol i’r gegin gan droi bwlyn yr hob nwy mlan a’r un llaw, a thanio’r sigaret a’r llall, wrth ei godi i fy ngwefus teimlais wlypter ar fy nghledr. Dagre.

Llithrodd y cryno ddisg i’r peiriant a’i dwylo hirion. Roedd y cas ar yr ochr yn hau ol defnydd, ol byw, ol mwynhad, Albym Meinir Gwilym oedd e.

“Tisho gwbod rhwbeth Els”

“Be?”

“No judgement...addo”

“Be?”

“Dwi rioed di licio Bryn Terfel a fydda’i byth yn” a gyda hynny newidiodd Mellt gan wneud lle i’r gan nesa. Yn ysgafn disgynodd wen ar ei gwefus wrth i’r tannau cyntefig doddi i alaw Hen Gitar. Llaciodd a chau ei llygaid gan yngan y geiriau yn ei dedwydd. 

“Mags?”

“Ie”

“Tisho gwbod rhywbeth...”

“Wastad...”

“Dwi’n caru ti”

Disgynodd lonyddwch tambaid a dim i’w lenwi ond curo fy nghalon wrth i’w llygaid brown ail-agor.

“Sori…” cychwynais

Yna fe’i teimlais, estynodd draw a nghusanu 

Miss Morris, dwi’n deall bod eich profedigaeth yn un wael, ond mae’n ddyletswydd arnom i ddeall pam tu hwnt i hyn. Craffa’r heddwas ar fy ngwyneb yn chwilio am yr ateb i’w gwestiwn, ond fe arosaf yn fud. “Be yn union ddigwyddodd y noson hono, ydych chi’n cofio?” “Na” atebaf yn syml.

Hwylio drwyddaf wysg fy mraich dde wna’r ergyd gyntaf. Yn ffrwyn ar f’afreolaeth mae’n pyllio’r gwylltni gan adael dim. Gwna’r gwrthdrawiad eilaidd fawr run peth i’n ochr chwith gan ledaenu’r tywyllwch yn bla nes cael gafael ar fy mron, a thynnu. Hollta gnoc amrwd fy nhrisrwch gan fy ngorfodi tua’r drws.

“Dwi ishe ti siarad El.” Gwena Mrs Davies arna’i wan. “Ti odd yn ‘nabod hi ore” Ma na rhyw dristwch yn ei chroen a hwnnw’n hongian mor flinedig o’i hwyneb. Symuda ei llygaid dolurus tuag at ddrws ystafell Mags, “Dwi jest yn disgwyl iddi gerdded mas ma...unrhyw eiliad nawr” Mae’r ddwy ohonom yn sefyll mewn rhyw dawelwch, yn dymuno iddi wneud hynny’n union, digwydda ddim. Gwyliaf wrth iddi droi ar ei sawdl, ei llygaid yn disgleirio gan dynnu sylw i’r ddau rigol yn tanlinellu ei llygaid blinedig. “Meddylia amdana fe.” A gyda hynny mae hi’n cau’r drws ar ei hol.

Gwyliais wrth i’w chefen brysuro i lawr y staer, y cryndod yn ei hosgo’n torri nghalon yn ddau. 

“Mags, dere nol”

Rhwygodd drysau’r adeilad ar agor a rhedeg tu allan, dilynais.

“Mags, dere nol, ni angen siarad”

Trodd i’m wynebu, “Sai’n gallu Els” sibrydodd, wrth gamu’n ol i mewn i’r rhewl.

“Pam? Pam Mags?”

“Achos fi’n caru ti fyd…” 

A dyna pryd ddath e, y car. Odd y rhewl ar gornel, fedra’i o ddim wedi gwybod. Ond fe deimlais y dicter, efo fi, efo fo efo Mags…

Nes i ddim siarad. Do’n ni methu, rhyw dynnu ar fy ngwddw’n rhwystro’r geiriau. Mae na rhyw lonyddwch mewn cnebrwng rhywun ifanc, rhyw chwithdod yn drwch ar bawb. Roedd yr un llonyddwch yn bod yn y fflat, cynigodd Mam i mi gael mynd adref ond gwrthodais. Roedd na ryw ysfa yn fy mod, rhyw angen i fod gyda Mags. Tynnais fy nillad ohonaf a philio’r cwrteisi o’m hanfod gan daflu un o’i siwmperi amdana’i a cherdded tua’r allanfa.

Taniais sigaret olaf y baced gan wylio wrth i’r mwg fyseddu awel mwyn y nos yn ysgafn. “Ffycs sec Mags...Ni fod i roi lan.” dywedais yn dawel. Uwch fy mhen estynnai’r ser dan lwnc agored lleuad y Cynhaeaf. “Gobeithio nes di gyrraedd gytre Mags...achos o’t ti’n sicr yn teimlo fel gytre i fi.”